De Alchemie van de Liefde: Wie was Omraam Mikhaël Aïvanhov?

DE PROFETIE: 'In een eenvoudige familie zal een mooi kind worden geboren. Vanuit een land in de Balkan zal deze adelaar wegvliegen. Om te gaan wonen in het land van de haan. De wereld zal zich lang zijn naam, die gelijk is aan de mijne, herinneren. De volkeren van de aarde zullen zijn stem horen. En na een periode van omwentelingen en rampen zal er een Nieuwe Tijd beginnen.'

Dit vers is een kwatrijn van Nostradamus, de grote astroloog en profeet uit de zestiende eeuw. Het is gevonden op een oud perkament dat ontdekt werd in het zuiden van Frankrijk. Meer dan driehonderd jaar later werd Mikhaël Aïvanhov geboren, in Bulgarije, in de Balkan. Het "land van de haan" is niets anders dan Frankrijk, dat de haan als nationaal embleem heeft. Het was Aïvanhov die in 1937 naar Frankrijk werd gestuurd voor het verspreiden van het spirituele onderricht dat hij had ontvangen van zijn leermeester Peter Deunov. De haan is tevens een symbool van de opkomende zon en van voortdurende waakzaamheid en zowel de zon als de waakzaamheid spelen een centrale rol in het onderricht van Aïvanhov.

De adelaar die in de profetie genoemd wordt, vertegenwoordigt ook de zon, een treffend symbool voor Meester Aïvanhov, die zich onverschrokken met zijn geest verhief tot in de gebieden van de Geest, dichtbij de bron van al het licht. Tenslotte was de naam van Nostradamus Mikaelis de Nostradamus, zoals het op zijn graf staat geschreven, in de kerk van Sant- Rémy in Salon-de-Provence. Op een gedenkplaat aan de muur van het huis waarin hij stierf op 2 juli 1566 luidt zijn naam Michel Nostradamus. De Franse naam Michel is hetzelfde als in het Bulgaars 'Mikhaël'. Is dit alles een samenloop van omstandigheden? Misschien. Hoe het ook zij, de historische betekenis van Mikhaël Aïvanhov en zijn spiritueel onderricht zijn niet afhankelijk van onze speculaties over de mogelijke betekenissen van zulke profetieën. Aïvanhov zijn leven en, nog belangrijker, zijn werk spreken voor zichzelf.

Jeugd

Mikhaël Aïvanhov werd op 31 januari 1900 geboren in het kleine Macedonische dorpje, Serbtzi vlakbij de berg Pelister aan de voet van de Babouna Planina (Grootmoeders berg); ondergedompeld in een cultuur met oude en diepgaande spirituele tradities. Deze tradities, vroeger overgeleverd door vrouwen, worden nu nog steeds in stand gehouden. Zijn moeder was een belangrijke genezeres en ze paste ongetwijfeld van oudsher overgeleverde kennis toe in haar genezingspraktijk. Na de verwoesting van zijn geboortedorp door de Grieken verhuisde de familie naar de stad Varna aan de Zwarte Zee. Zijn vader stierf toen de kleine Mikhaël zeven jaar oud was, waarna zijn moeder hertrouwde. Vanaf zijn veertiende jaar, na het bestuderen van Hindoe-geschriften, beoefende Mikhaël intensief yogatechnieken. Dit leidde tot bijzonder intense spirituele ervaringen. Ook experimenteerde hij veel met het licht en de zeven kleuren van het spectrum. Op zijn vijftiende kreeg hij een grote mystieke ervaring van goddelijke genade. Boven alles zou de schoonheid van deze goddelijke ervaring bij de jonge Mikhaël de diepste indruk achterlaten.

Peter Deunov

In 1917 kwam Mikhaël Aïvanhov in contact met Peter Deunov die in Varna woonde. Vanaf dat moment werden zijn leven en werken bepaald door deze inspirerende persoon en de broederschap. Jaren later zou hij zeggen dat vanaf het eerste moment dat hij Peter Deunov ontmoette er een ‘onverklaarbare band’ tussen hen beide bestond. Het was alsof zij elkaar hadden herkend. Aïvanhov ontving van Deunov een intensieve esoterische vorming. Peter Deunov wilde echter dat hij zich ook in de gangbare wetenschap zou verdiepen. Daartoe volgde hij colleges in onder meer psychologie, filosofie, natuurkunde, wiskunde, medicijnen en letteren aan de universiteit van Varna. Daarna was hij in het onderwijs werkzaam tot aan zijn vertrek naar Frankrijk.

Uitzending naar Frankrijk

Toen de Tweede Wereldoorlog dreigde, voorzag Deunov de politieke onrust die de aanzet zou geven tot het verbod op elke vereniging met een spiritueel karakter in Bulgarije. Om zijn leringen te redden en verder te verbreiden zond hij Mikhaël Aïvanhov in 1937 naar Frankrijk. Aïvanhov kwam op 22 juli van dat jaar in Frankrijk aan, zonder geld en zonder enige kennis van de Franse taal. Hij had een treinkaartje, een enkele reis naar Frankrijk, en slechts de namen van enkele contactpersonen in Frankrijk, waaronder die van een vrouw, Stella Bellemin, die later in de broederschap bekend zou staan als Svezda (wat in het Bulgaars 'ster' betekent).

Svezda herinnert zich haar eerste ontmoeting met Aïvanhov nog als volgt: "Wat me het meest trof bij onze eerste ontmoeting, was het intense licht dat van hem uitstraalde, een licht dat vol zachtheid en zuivere onpersoonlijke liefde was en dat zich als goddelijk water uitstortte over de mensen en de dingen. Zijn blik was vervuld van een gevoel van een totaal geven van zichzelf, dat alleen eigen is aan heiligen en meesters. Wanneer men broeder Mikhaël zag, kreeg men de indruk dat het zijn enige taak was om dit goddelijk liefdesgeschenk aan allen zonder onderscheid aan te bieden, jong of oud, mooi of lelijk, rijk of arm. Dit was des te opmerkelijker, omdat hij zich bijna niet in het Frans kon uitdrukken en dit maakte dat zijn toehoorders hun aandacht concentreerden op wat er van hem uitstraalde. De uitstraling van zijn spirituele liefde, die zich in bijzondere schoonheid openbaarde, werkte in op iedereen die met hem in contact kwam."

Openbare voordrachten

Vanaf 1938 gaf Mikhaël Aïvanhov zelf voordrachten in Parijs en omgeving. Tot 1986 heeft hij duizenden voordrachten gegeven, eerst in Frankrijk en later op vele plaatsen in de wereld.

"...Ik spreek met mijn stem, Peter Deunov sprak met de zijne. Het was niet omdat hij bepaalde vraagstukken niet kende, dat hij er niet over sprak. Misschien was de tijd er niet rijp voor. Mijn werk is verschillend van dat van Peter Deunov. Heel verschillend. Maar er is geen tegenstelling tussen ons. We bewandelen dezelfde weg en gaan in dezelfde richting, altijd naar het licht, naar God…"

In de jaren die volgden werkte hij de inwijdingswetenschap van Peter Deunov verder uit met behulp van zijn eigen diepgaande geestelijke ervaringen, zijn grote spirituele eruditie en uitzonderlijke kennis van de esoterische wetenschappen en voorzag het van eigentijdse praktische methoden.

"Ik heb de mystieke weg bewandeld: het hart, de gevoelens, sensaties en de liefde. Ik heb de spirituele weg bewandeld: studie en wetenschap. Ik heb ook de weg van de concrete realisatie gevolgd door werk en het versterken van de wil. Ik heb deze drie wegen bewandeld, de een na de ander, en in iedere weg behaalde ik resultaten. En toch wil ik noch de ene noch de andere weg volgen: Ik wil ze alle drie.""...De waarheid verandert niet, maar de mensheid evolueert. De methoden, middelen en vormen dienen niet hetzelfde blijven. Als een kind opgroeit, kun je het niet steeds dezelfde broek aantrekken; het behoeft een nieuwe. Hetzelfde geldt voor filosofie en religie. In een nieuwe tijd zijn nieuwe vormen nodig…"

Herkomst van de toevoeging ‘Omraam’

In dit verband dient de reis vermeld te worden die Aïvanhov maakte naar Japan, Taiwan, Hongkong, Thailand, Sri Lanka en India. In dit laatste land verbleef hij van juni 1959 tot februari 1960. Daar ontmoette hij verschillende spirituele meesters: waaronder Lama Anagarika Govinda, Babaji en Neemkaroli Baba. Van deze laatste ontving hij de naam Omraam.

Aïvanhov zelf zei hierover: ‘Om is het geluid dat al wat negatief is desintegreert. Het correspondeert met het Solve uit de Inwijdingswetenschap, die de dingen doet terugkeren naar hun oorspronkelijke staat door hen te transformeren in licht. De vibraties van Raam hebben het vermogen om goddelijke realiteiten te condenseren en hen tastbaar te maken. Dit is het Coagula. De twee processen van Solve en Coagula zijn daarom in mijn naam gecombineerd.’

De betekenis van een Meester

Na zijn terugkeer uit India noemden zijn discipelen hem 'meester'. Zelf bleef hij zich als een discipel beschouwen. Kort na zijn terugkeer uit India ging Aïvanhov opnieuw dieper in op de beantwoording van de vraag wat een spirituele meester is. Hij legde er toen de nadruk op dat een meester op één punt na net zo is als ieder ander menselijk wezen. Hij voelt honger en dorst en hij bloedt wanneer hij zich snijdt. Wat een meester echter onderscheidt, is het feit dat hij een volmaakte beheersing over zichzelf heeft verkregen. Hoewel er gezegd wordt dat Aïvanhov veel wonderen verricht heeft, heeft hij er nooit veel ophef over gemaakt.

In een voordracht merkte hij op: 'Je kunt mensen genezen, je kunt doden tot leven wekken, maar ze zullen vervallen in dezelfde fouten en opnieuw ziek worden. Het waarachtige wonder bestaat erin een ziel te redden door haar licht te geven, zodat ze niet meer zondigt; het waarachtige wonder bestaat erin om mensen te leren haat in liefde te veranderen.'

Omraam Mikhaël Aïvanhov's volgelingen beschouwen hem als een Meester in de oorspronkelijke zin van het woord; hij was sober in zijn levenswijze, hartelijk in de omgang, boordevol humor, Bewust in al zijn gebaren, woorden en blikken en steeds trouw aan zijn hoogste ideaal: een wereld helpen scheppen, waarin alle mensen samenleven in volmaakte harmonie en waarin allen, verzoend en verenigd, met liefde en wijsheid werken in het belang van allen. De grote uitdaging van het Waterman tijdperk. Toch bleef hij heel erg op zijn privacy gesteld en hij hechtte grote waarde aan de uren die hij alleen doorbracht, want dan kon hij zijn werk doen in de onstoffelijke wereld. Dat was ook de manier waarop hij stierf: in eenzaamheid en niet afgeleid door andere mensen.

Zoals iemand die al jaren een discipel van hem was, in een gesprek opmerkte: "Hij werkte tot het laatst voor het heil van de mensheid. Hij was zich bewust van alle dingen die van belang waren voor zijn discipelen, de mensen van Frankrijk, de hele planeet en waarschijnlijk ook voor het universum."

Aïvanhov verliet zijn lichaam in zijn geliefde Le Bonfin op de 1e kerstdag 1986 om 21.25 uur. Slechts één discipel, zuster Blagost, was getuige van zijn heengaan.

Aïvanhovs laatste woorden en getuigenis waren in overeenstemming met zijn roeping als bodhisattva: " Als je eens wist hoeveel liefdevolle gedachten ik van iedereen ontvang! Zeg de broeders en zusters dat ik altijd bij hen zal zijn en vraag hen de eenheid en harmonie te bewaren en het onderricht te blijven verspreiden in de hele wereld."